\r\n\r\nگفته می‌شود در همین دوره فراگیری کرونا نزدیک به یک میلیون نفر دانش‌آموز ناچار به ترک تحصیل شده‌اند؛ دانش‌آموزانی که اغلب در خانواده‌هایی زندگی می‌کنند که والدین آنها توانی برای تهیه ابزار لازم جهت حضور آنلاین فرزندان خود در کلاس‌های درس را ندارند. تصور کنید حتی اگر هر خانواده فقط دو فرزند دانش‌آموز داشته باشد، باید ‌برای هر‌کدام یک وسیله ارتباطی فراهم شود؛ چون برگزاری کلاس‌ها در صبح، موجب هم‌زمانی برنامه‌های درسی است و نمی‌توان از یک گوشی برای هر دو دانش‌آموز استفاده کرد.\r\nاز سوی دیگر باید یادآوری کرد جامعه دانش‌آموزی تنها در شهرها زندگی نمی‌کنند، بلکه بخش درخور توجهی از محصلان را دانش‌آموزان روستایی و عشایری تشکیل می‌دهند که پراکندگی آنها تمام کشور را شامل می‌شود. دانش‌آموزانی که جدا از مسئله ابزار ارتباطی با مشکل بسیار جدی‌تری روبه‌رو هستند و آن عدم دسترسی به اینترنت است؛ به‌خصوص در روستاهای دوردست که نه‌تنها امکان استفاده از تلفن همراه وجود ندارد، حتی خط ثابت تلفن نیز مهیا نیست. از این‌رو در صورت بررسی بیشتر، به نظر می‌رسد آمار دانش‌آموزان ترک‌تحصیل‌کرده در روستاها، مناطق کم‌برخوردار و نیز در میان خانواده‌هایی با وضعیت اقتصادی پایین فراگیرتر باشد.\r\nبه‌‌رغم گذشت بالغ بر دو سال از فراگیری کووید‌۱۹ و مشکل جدی ایجادشده برای بخش قابل توجهی از دانش‌آموزان، هیچ فکر جدی و کارآمدی برای آنها صورت نگرفته است. این در حالی است که جمعیت دانش‌آموزی ایران به‌طور مشخص جامعه هدف وزارتخانه آموزش‌و‌پرورش محسوب می‌شود و فرد ارشد این وزارتخانه در کنار دیگر مسئولان تصمیم‌گیرنده موظف به حل این معضل بوده است.\r\nجمعیتی که حتی چند دانش‌آموز قربانی داده است؛ دانش‌آموزان فقیری که به خاطر نداشتن گوشی تلفن خود را کشته‌اند. پس مسئله جدی و شایان تأمل است.\r\nدر ابتدا خیرین از داخل و خارج از ایران شروع به کمک کردند. بازوهای کارآمدی که چون یک آچارفرانسه همه جا حضور دارند و برای رفع مشکلات مردم دریغ ندارند. اما مگر جمعیت دانش‌آموزی صد نفر و 200 نفر یا یک میلیون و دو میلیون نفر است؟ مگر نیکوکاران چه تعداد دانش‌آموز را می‌توانستند تحت پوشش قرار دهند؟ اساسا این نیازسنجی و راستی‌آزمایی چگونه امکان‌پذیر بوده است؟\r\nمعنای ورود خیرین در تمام حوزه‌ها، نشان‌دهنده ناکارآمد‌بودن سیستمی است که همواره عدم توانایی در انجام امور را به نهادهای اجتماعی سپرده و به بیانی بسیار متکی و بدعادت شده است. در حالی که برای مثال همین معضل که بسیار هم جدی است و تبعات منفی جبران‌ناپذیری خواهد داشت، یک مسئله ملی است که مسئولان و برنامه‌ریزان ملزم به حل فوری آن هستند.\r\nاین آمار وقتی تکان‌دهنده‌تر می‌شود که بدانیم بنا بر گفته یکی از کارشناسان ارشد مسائل آموزشی، با توجه به حدود سه‌و‌نیم میلیون دانش‌آموزی که به شبکه شاد دسترسی ندارند، محصلان ترک‌تحصیل‌کرده از مرز پنج میلیون نفر نیز عبور می‌کنند.\r\nعلیرضا کاظمی، سرپرست وزارت آموزش‌و‌پرورش در روز ۱۵ آبان، در یک گردهمایی در تهران اعلام کرده حدود ۲۱۰ هزار دانش‌آموز دوره ابتدایی و حدود ۷۶۰ هزار دانش‌آموز دوره متوسطه ترک تحصیل کرده‌اند و این یک آسیب جدی است.\r\nچه باید کرد؟ در وزارتخانه‌ای که حتی توان مدیریت مالی بازنشستگان خود را ندارد و شاغلانش نیز کمترین درآمد ممکن را دارند و جامعه هدفش نیز به‌شدت در حال ریزش است، چه می‌توان کرد و درست در همین تنگنای بغرنج است که آقایان تصمیم‌گیرنده در تلاش برای به‌کارگماردن فردی در مسند ریاست این وزارتخانه بحران‌زده بودند که حتی تا به حال مدیر یک دبستان هم نبوده است، سوابق مدیریتی ارشد که بماند. شما را چه می‌شود آقای رئیس‌جمهور!\r\n\r\n